woensdag 16 december 2015

Everything was "Kosher" last night.

Gisterenavond heb ik mijnheer David met zijn echtgenote bij mij thuis uitgenodigd.
Mijnheer David, zaakvoerder van de firma Davtools heeft mij goed geholpen bij mijn project in Senegal.
Daarom hadden mijn cursisten in Kolda een cadeau gemaakt voor dhr. David.
Dit cadeau heb ik overhandigd bij een etentje. Het lekkere eten werd bereid door www.hoffys.be .



    

woensdag 9 december 2015

Antwoorden op FaceBook vragen

Op mijn Facebook had ik een link naar deze blog gezet.

Iemand had gereageerd met de vraag "of hier nog een staartje aan zou komen".
Morgen, donderdag 10december2015 , heb ik een DeBreefing vergadering bij Exchange.
Misschien kan ik daarom na morgen pas een antwoord geven op deze eerste vraag.

Iemand anders vroeg me of ik alle indrukken wel een juiste plaats heb kunnen geven.
Neen dus ! Als ik ,zoals nu, nog eens door mijn foto's blader denk ik dikwijls : "djuu, deze had ik nog in mijn verslag moeten plaatsen."  
Het verslag (vorig bericht op deze blog) moest bondig zijn om niet te langdradig te worden.

Daarom heb ik besloten om nog foto's te posten , ook al had ik het al min of meer afgesloten met "het verslag". Ik wil jullie toch nog mijn kameraden voorstellen, met wie ik op deze korte periode toch een hechte band heb gesmeed.

Misschien wordt het niet meer zo veelvuldig gelezen, maar ik wil op deze manier een souvenir voor mezelf maken van dit onvergetelijk avontuur. Ik hoop dat zij die het toch nog lezen er plezier aan beleven!


Ik begin met deze foto. Links in beeld is Oushman, mijn privé chauffeur. Rechts Ousseynou, een Bijoutier  uit Dakar.
Oushman had de opdracht gekregen te zorgen dat ik niks te kort kwam.  Ik moest het dus maar zeggen en Oushman moest er voor zorgen. Het was een fijne man. Hij droomde ervan een vrachtwagen te kopen ,en hiermee een transportbedrijf op te richten. Als hij ooit met een vrachtwagen door Europa moest rijden zou hij mij opbellen. Ik wens het hem van harte toe, en hij kan op mij rekenen als het ooit zo ver zal komen. Met hem had ik een close band. Dit komt omdat ik veel met hem in de auto heb gezeten. We hebben veel gelachen en plezier gemaakt. 
Ousseynou is de Bijoutier die mijn gids in Dakar was, de laatste dag van mijn verblijf.
Ik vertel later in dit bericht nog meer over hem.






Dit is mr. Le President de la Chambre de Metiers de Kolda. Lees maar: de voorzitter van de vereniging van juweliers uit Kolda. Deze man had 1 kilogram Zilver ter beschikking gesteld voor deze vereniging.
Ik ben bij hem thuis geweest, uitgenodigd om te blijven eten en nadien samen thee te drinken. 






Dit is Tjerno. Een van de cursisten. Ook een fijne kerel. Hij was bij de wat-oudere leerlingen, al heb ik nooit naar zijn leeftijd gevraagd. Ik heb zij kaartje nog in mijn portefeuille zitten.
Tjerno maakte als bijverdienste, smeltkroezen. Bij mij in het atelier gebruiken we ook smeltkroezen, maar die zijn uit synthetisch materiaal. Tjerno maakte ze uit houtskool, zand en brax. Hij heeft mij er eentje cadeau gedaan. Ik bewaar het als een kostbaar souvenir.






Dit is Tjidane, de jongste van mijn cursisten. Ik had ook zo een zelfde sjaal aan in het begin van deze week. De laatste dag heb ik hem mijn sjaal cadeau gedaan.
Tjidane kon goed over weg met smartphones. Daarom heb ik hem dikwijls mijn IPhone in z'n handen gestopt en geroepen: "reportage!..".  Veel van mijn beeldmateriaal is door Tjidane gemaakt.






Ibrahim! Toch een schatje, niet?
Deze jongen had een spraakgebrek. Toch hebben we goed met elkaar kunnen opschieten, al verstond ik niets van wat hij zei in gebrekkig Frans .
Hij heeft ook mee gewerkt aan de 'stokjesketting', die ik al eerder in deze blog heb vernoemd.






Lama Lamaran.
Hij staat in mijn contacten als "Lama le celibatair". Hij stond erop dat ik hem zo zou noteren.
Ik moet voor hem nog op zoek naar een vrouw, uit Europa.








Vieux Thiam , hij riep mij plots toe in de les : "singes!...". Hij heeft met mijn iPhone  dus het filmpje van "die apen in die boom aan de overkant van t straat" gemaakt. Ik heb deze beesten duidelijk zien springen van de ene boom naar de andere, maar het filmke is wat mislukt (onduidelijk beeld).







Abuu. Een stille kerel. Het was hij die de filigraan en granuleer techniek (zie eerder bericht) volledig onder de knie had. Een ware meester in mijn ogen.






Deze zijn naam ben ik vergeten. Hij was de concierge van het gebouw. Hij zorgde ook voor de thee.
Op de foto doe ik hem een armbandje uit rubber met 'I love Antwerp' cadeau. De man was hier super blij mee.






Deze zijn naam heb ik nooit geweten. Hij was ook geen van mijn cursisten.
Naast ons leslokaal was een schrijnwerkerij. Hier hebben ze voor ons een plankje gemaakt om de 'stokjesketting' op te presenteren. Tropisch hardhout volgens mij.






Van deze momenten heb ik veel genoten. Het domein waar ik overnachtte werd snachts bewaakt door "Gardiens". Ik ging elke avond nog een thee drinken met die mannen. Het was straf spul dat die gasten dronken. Ik ben nochtans zeker dat het enkel thee, water en suiker was. Na enkele nachten slecht te hebben geslapen, dacht ik 'zou het van die thee zijn dat ik niet kan slapen'. 
De laatste avonden heb ik geen thee meer gedronken ,en heb ik ook beter geslapen.
Had ik daar maar eerder aan gedacht!.






Dit was de uitbater van het winkeltje recht over mijn slaapplaats. Ik kocht er vooral water in gesloten flessen. Een soort Evian of zo. Op den duur kende hij mij al.
Ik heb eens Oushman gestuurd om mij water te halen. Zeg maar : C' est pour mr Ouim, Le Toubab qui à soif! Hij kent mij wel!




Ousseynou woonde eigenlijk in Dakar , een 700km ten noorde van Kolda. Ik vertelde al eerder dat hij de laatste dag in Dakar met gids is geweest. Hieronder nog enkele foto's van deze laatste onvergetelijke dag.









dinsdag 8 december 2015

Verslag van mijn Senegal-avontuur

Laatste dagen voor 5 november 2015 en de eerste dag in Afrika



Laatste dagen voor 5 november 2015 en de eerste dag in Afrika
 
Ik heb weinig tijd gehad om mijn reis naar Senegal grondig voor te bereiden.
Eind  september is de eerste mail binnen gekomen. Ik zou nog in 2015 naar  Senegal moeten gaan. Ze stonden daar naar ‘t schijnt te trappelen van  ongeduld, om te kunnen leren van tips uit Europa!
En zo is het dus ook gegaan. We schrijven vandaag 7 december 2015, en ik ben al een paar weken terug thuis!!
Als  voorbereiding heb ik een ring gemaakt met een Senegalese vlag op gemonteerd in  kleurig epoxy. Een schot in de roos bij mijn leerlingen  bleek later. 


Er was mij verteld dat ze nood hadden aan kleur in  hun juwelen aldaar. Op een armband uit leer had ik een zilver plaat  genaaid met een tekst in slagletters geschreven. Dit juweel zag er  eigenlijk niet verkeerd uit. Ik heb ook een collectie gereedschap bij  elkaar verzameld. Veel spullen gekregen van collega's, en leveranciers  bij wie ik al jaren klant was hebben mij ook goed geholpen.
De  maximaal toegelaten bagage van 46kg bestond dus voor meer dan 90% uit  gereedschap. Verder had ik zeer weinig persoonlijke spullen bij.
In  oktober is er een briefing geweest in de kantoren van Vzw Exchange , en  nadien nog druk mail verkeer. Eind oktober vertelde men mij dat er op 5  november 2015 een ervaren Afrika reiziger zou vertrekken naar Kolda. "Of ik het zag zitten om zo snel al mee te gaan?" Ik had dus de keuze :  ofwel meer voorbereiding te eisen , maar dan wel alleen mijn eerste  Afrika-reis te doen / ofwel holderdebolder mee op het vliegtuig van 5  november te stappen, met iemand die al meerdere keren in Afrika was  geweest.
Ik heb dus mijn reisgezel de eerste keer ontmoet op 5november ,in de vertrekhal van Zaventem, Brussels Airlines.
Het klikte goed met mijn reisgenoot. We hebben op het vliegtuig uitgebreid kennis kunnen maken.
 
De  luchthaven van Dakar had voor mij iets aparts. Noteer dat het mijn  eerste keer Afrika was, en dat ik eigenlijk nog nooit een  niet-toeristische reis had gemaakt. Zonnige strandvakanties, citytrips  naar populaire steden in het zuiden en skivakanties kende ik wel, maar  Dakar AirPort had hier niets van.



We werden opgehaald door Mohamed, onze contactpersoon van Vzw Exchange, ter plaatse in Senegal. Deze man  heeft ons toch kunnen vinden in een vrij chaotische toestand aan de  aankomsthal van de luchthaven. Honderden sjacheraars probeerden ons  allerlei te verkopen. Telefoonkaarten, US Dollars, vervoer, souvenirs,  enz....
Per taxi naar het hotel. Het verkeer in Dakar was een eerste detail in mijn Afrikaanse doop.  Yasmina, de zaakvoerster van het hotel was Belgische sprak vloeiend Vlaams. Vroeg naar bed. Het was een vermoeiende dag geweest.

 
Daags nadien vroeg op gehaald door die zelfde Mohamed, een fijne kerel trouwens!
In de voormiddag hadden we nog een binnenlandse vlucht van Dakar naar Kolda. Op de luchthaven van Kolda kreeg ik pas echt het authentiek Afrika-gevoel. 


De landingsbaan was niks meer dan een eenvoudig makadammeke, midden in een veld. Op het einde van deze baan stond een eenvoudig betonnen gebouwke. Daarnaast een brandweerwagen. Een prachtig  museumstuk in mijn ogen!  Ten eerste: we zijn veilig geland. Ten tweede:  ik heb verondersteld dat die brandweerwagen goed onderhouden was, en indien nodig nog wel zou willen starten!
Hoe dan ook, we werden hartelijk onthaald door een hele delegatie! Ik ben het al vergeten wie er allemaal was, maar ik herinner me nog de burgemeester, de schepen van toerisme, de president van de Chambre de Metiers, en nog vele andere belangrijke personen uit de stad Kolda. Met een karavaan van wel 5 auto's reden we naar onze overnachtigsplaats. 


Mijn reisgezel en ik in de eerste wagen , een duur Duits automerk. Ik schat het bouwjaar van deze op begin jaren80. In de voorruit verschillende barsten over de gehele breedte van het raam. De rit van 15 minuten ging dwars door het centrum van de stad. Als ik dacht dat ik al wat gezien had van Afrika, wist ik nu wel beter, Wooooooow, what THE f**k !....  Het centrum van Kolda durf ik echt wel vuil te noemen. Chaos! Regelmatig zag ik een vuilnisbelt  te midden van een stad! Wrakken van auto's achter gelaten midden op de straat. 


Een beenhouwer die een stuk vlees in stukken hakt met een  verroeste machete in volle zon, zonder enige vorm van koeling of hygiene, allerlei markten door elkaar! Klein vee en vieze zwarte zwijnen die tussen het vuil op zoek zijn naar iets eetbaars. Dit had ik nog nooit gezien.
Maar toch veilig aangekomen op het CEDAF (Le Centre  Departementale d'Assistance et de Formation pour la Femme ) . Onze verblijfplaats voor de komende dagen en nachten. Op het eerste verdiep van dit educatief centrum bevonden zich enkele sobere kamers waar mijn  reisgezel en ik onze intrek konden nemen! 
Enkele vrouwen verzorgden een avondmaal en ook s'morgens kregen we een ontbijt.
 


Zaterdag 7november2015
 
Deze morgen heb ik met mr le  president een rondrit in de stad gereden. We hebben verschillende plaatselijke juwelen-ateliers bezocht. Deze werkplaatsen zijn primitief te noemen en weinig praktisch van inrichting. Ook de verlichting laat veel te wensen over.

     


Donkere koten met een zandvloer en roestig gereedschap geschikt op een onhandige kast. Vooraan een etalage meubel, oud en versleten, maar eigenlijk niet verkeerd.
In enkele van deze werkplaatsen zag ik toch een elektrische pletwals. Dit is een toestel dat wordt gebruikt om zilver en gouden plaatjes te pletten tot een  gewenste dikte. Een vreemde combinatie van een vrij modern toestel in een stoffige omgeving. Thuis in mijn eigen atelier heb ik een manuele versie van die toestel. Ik vind dit handiger en veiliger.
 
Na de middag werd ik voorgesteld aan mijn leerlingen in het lokaal dat dienst  zou doen als atelier.  Een groep van een 20tal mannen tussen de 25 en 35 jaar oud. Ik, dus, als enige blanke tussen een groep stoere kerels .


Voila mr Ouim Meesse!......  Speech speech!!  Nu was het erop of eronder! Ik wist dat ze de blanken hier al wel eens bespotten met het woord Toubab. Daarom heb ik mezelf voorgesteld als "Toubab Ouim!"  Ze konden er mee lachen. Ik was hen dus voor geweest. Ook mijn ring aan m'n vinger met de Senegalese vlag trok menig een z'n aandacht. Na mijn speech werd het gereedschap dat ik had  meegebracht, getoond. Alles werd beschreven als ultra-modern. Op het  einde van deze vertoning had ik een goed gevoel. Ik had hen op mijne kant!
 
Daags nadien was het zondag en zou er niet gewerkt worden.  Dat is zo bij de Cretiens, dachten ze! Zo zou het al maandag zijn alvorens de echte cursus zou beginnen.
 
Zondag 8november2015.
 
Een zondagnamiddag zoals ik er nog nooit 1 had beleefd!
 
Nochtans werd het die namiddag een gewoon familiebezoek. Oumar, een van die kerels had ons bij hem thuis uitgenodigd, om de namiddag door te  brengen. Hij woonde in een dorp aan de rand van de stad Kolda. Dit dorp had geen elektriciteit of andere nutsvoorzieningen , en de bewoners leefden er nog in lemen hutten.
Toch was dit dorp een verademing en stond in schril contrast met het gore stadscentrum van Kolda.
De familie van Oumar had ons duidelijk verwacht, want alles was kraak  proper, de vrouwen hadden hun mooiste kleren aan, en hun haar was een  heus kunstwerk van vlechtjes en kralen.  We werden als koningen ontvangen! 

   

We dronken bissap, een typisch drankje van die streek, een beetje te vergelijken met vlierbessen siroop van bij ons. Heerlijk! De vader van Oumar schatte ik een flink eind in de zestig. Hij dirigeerde het hele gedoe vanuit een plastieken tuinstoel onder een soort van lindeboom, midden op hun eigendom. Maar eigenlijk was het de moeder van  Oumar die de touwtjes stevig in handen had. Zulke situaties herken je toch ook wel bij ons in Europa!
Maakt niks uit!  De vader des huizes nodigde ons uit om te blijven eten die avond. We hebben allen volmondig ja gezegd op deze uitnodiging.
Wat er toen volgde werd een schouwspel dat ik pas later begreep. Ik verklaar. In de tuin van de familie liepen er wel een tiental kippen rond. Plots begonnen de jongste kinderen als een gek achter de kippen te lopen. Ze probeerden hen te vangen. De kippen waren echter 'en plain forme' en lieten zich niet zomaar pakken. 


Moeder de vrouw is toen tussen beide gekomen en de kippen wat gekalmeerd door ze wat maïs te voederen. Voor 1 kip is het die dag toch slecht af gelopen want deze stond op het menu voor het avond eten. Wat er met die kip gebeurd is heb ik niet helemaal kunnen  volgen, maar ik kan mij er wel iets bij voorstellen. Zodra dit beest  gevangen was heeft Oumar zijn hele dorp en omgeving aan ons getoond. Een wandelingske door de buurt, terwijl de vrouwen het eten klaar maakten.  


Oumar heeft ons veel duidelijk gemaakt over het leven in een Afrikaans dorp.
Hij toonde ons de oudste van het dorp, de moskee, de buren, de rijstvelden  rondom , een palmwijn brouwerij, ook de waterput in het midden van het dorp,  en allerlei gewassen die werden gekweekt voor eigen behoefte.
s'Avonds hebben we dan mee gegeten van een heerlijk maal van rijst en verse kip!


Ik heb de vader een geschenk gegeven om te bedanken voor deze geweldige namiddag. Ik had thuis nog een eenvoudige zilver armband gemaakt, eigenlijk bedoeld om ginder materiaal voor handen te hebben.
Dit juweel werd enthousiast aanvaard en ik heb later gehoord dat moeder de vrouw mijn armband zou dragen!
Maar het hoorde nu eenmaal zo dat ik het geschenk aan de vader des huize zou geven.
Een uitdaging naar een dure reisorganisatie die mij zo een authentiek familie verhaal kan tonen! En dan nog voor de prijs van 1 zilver armband, die ik zelf gemaakt had.
 
s'Avonds  zijn we met de bus terug naar het CEDAF gegaan. Dit vond ik een minder prettige ervaring. De bus was alweer zo een levens gevaarlijke OldTimer.  Een twaalftal zitplaatsen, maar er zaten zeker 20 personen aan boord van dit vehikel. Achterop hingen er nog eens een vijftal reizigers waaronder de kaartjes verkoper. Bij hem moesten we dus betalen om mee te mogen rijden. Deze man probeerde ons nog geld af te zetten omdat we een foto van de bus hadden genomen. 


Al goed dat Oumar was mee gereden. Hij kon een goed woordje doen voor ons in het plaatselijk dialect.
Zo eindigde het eerste weekend. s'Anderen daags, maandag zou de echte cursus beginnen.
 
Maandag 9 November 2015 en de volgende cursusdagen
 
Eindelijk de eerste echte cursusdag.
Ik heb mijn grote groep verdeeld in 5 kleinere werkgroepen. Elk van deze heb ik een verschillende opdracht gegeven.

   

Zo liet ik een groepje een "stokjes-ketting" maken. Dit is een halssnoer dat ik zelf veel heb gemaakt in mijn eigen winkel, in de jaren 90.  Tijdens de rondleiding bij de verschillende juwelen ateliers had ik gezien dat er weinig kettingen te koop werden aangeboden. De enkele modellen die ik aantrof waren dikwijls uit goud, maar zo dun en fragiel om toch maar een haalbare lage prijs te kunnen aanhouden. Veelal Italiaanse import.
De 'stokjes-ketting', mijn idee, konden ze daar zelf maken, was sterker en paste in hun vormgeving!
Deze opdracht werd dan ook enthousiast uitgevoerd en bleek achteraf een succes te worden! Dit bracht mij op het idee om een ketting als deze, in Kolda gemaakt, per opbod in België te verkopen. Alles via Facebook/ whatsapp/ en smartphones!
De opbrengst beloofde ik te gebruiken om de verzendkosten van Europees gereedschap te dekken. Daarvoor had ik een mooie foto van mijn stokjesketting nodig. De eerste foto was echter niet mooi en kon zelfs met Photoshop niet verbeterd worden.
Neen, mijn ketting moest gepresenteerd worden op een mooie Afrikaanse jonge dame!  Nu bleek dat de vrouw van een van mijn leerlingen een mannequin / fotomodel was. We hebben haar heel lief gevraagd of ze wou mee werken aan ons project. Ze stemde gelukkig in.

   

Deze schoonheid werd uitgenodigd in hotel Le Firdou, en met enkele smartphones hebben we een heuse fotoshoot gedaan. Even de mooiste foto selecteren/ plaatsen op FaceBook en al snel kwam er een leuk bod binnen voor de "stokjesketting, made in Kolda". Het eerste resultaat en verkoop was dus een feit!
 
Een andere groep heb ik een sleutelhanger laten maken. 
Mijn schoonmoeder verzamelt sleutelhangers, en vraagt ons steeds eentje mee te brengen als  Linda en ik ergens op vakantie gaan. Hier in Kolda had ik natuurlijk geen klassieke souvenirwinkeltjes voor handen. Maar ik had wel een klas juweliers ter mijn beschikking. Als ontwerp bedacht ik een ronde schijf van 3cm met een tekst rondom. Bij het gereedschap dat ik had mee gebracht had ik een set slagletters gevoegd. Hiermee konden ze schrijven: 'voor Gilberte' en daaronder de namen van zij die hadden mee gewerkt aan dit juweel.
Alweer een succes voor de leerlingen, en mijn schoonmoeder kreeg onlangs een wel heel origineel souvenir!


Een ander ontwerp bestond uit een leder armband met een zilver plaat op  genaaid. Hierop alweer een tekst in slagletters geslagen. Het concept om verschillende materialen te gebruiken in een juweel (leer en zilver) vond iedereen een geniaal idee.
In heel Senegal wordt immers een massa leder verwerkt, Marrocainerie noemen ze het ginder. Een samenwerking tussen deze twee branches moet toch mogelijk zijn, dacht ik.
 
Een holle armband maken was voor mijn collega's ook een  probleem. Jullie begrijpen dat wanneer je een holle buis plooit, er gemakkelijk een kreuk in komt. Ik heb op school geleerd dat je dit probleem best oplost door de buis te vullen met zand. Ook deze werkwijze hebben ze goed begrepen.
 
De daarop volgende dagen heb ik de opdrachten gewisseld tussen de verschillende groepen.
Daar tussendoor kwamen ze zelf af met technieken en oplossingen die voor mij nieuw en innovatief bleken. Voor een van mijn leveranciers, die mij goed had geholpen met verzamelen van gereedschap, werd een cadeau gemaakt. Het werd terug een armband uit leer met een zilver plaat op genaaid. Op deze plaat werd echter filigraan en granulatie techniek gebruikt ter verfraaiing. Dit zijn technieken die mij enkel bekend zijn uit mijn cursus kunstgeschiedenis van in mijn studenten tijd. Enkel op museumstukken van de Etrusken en Romeinen heb ik deze techniek levensecht kunnen bekijken.
Tot mijn verbazing wisten mijn leerlingen hier nochtans vlot mee om te gaan.
 
 
 
Zondag 15 november 2015
 
In België een officiële feestdag.  Feest van de dynastie. Voor mij in Senegal, een dag vol contrasten.  Weeral eentje om nooit te vergeten!
 
s'Morgens vroeg op want deze  dag vertrokken we uit Kolda, richting Ziguinchor waar we een binnenlandse vlucht namen tot terug in Dakar.
In het dorp nemen we hartelijk afscheid van mijn vrienden. Oushman, mijn chauffeur brengt ons nog naar het busstation. Van hieruit is het nog 4uur rijden per taxi tot aan de luchthaven. Mijnheer Balde rijdt mee tot aan de luchthaven.
 
Het busstation is ergens te vergelijken met de Rooseveltplaats in  Antwerpen. 

  

Van hieruit vertrekt openbaar vervoer naar verschillende richtingen in het land. Op dit plein heerst op het eerste gezicht een totale chaos. Dit uiteraard in contrast met de Rooseveltplaats bij ons.  Toch weet Oushman een man te vinden bij wie we kaartjes kunnen kopen voor een taxi. Ik vertel Oushman dat ik nog 2 dingen nodig heb een fles drinkwater( l'eau-Toubab) en een zonnebril. Drinkwater vinden we snel. Een fles van 2 liter zelfs gekoeld. Ook voor de zonnebril vinden we een man die keuze in overvloed heeft. Deze laatste heeft wel honderden modellen op een triplex-plaat vast geprikt! Ik kies voor een Ray-Bin.  Als je niet te nauwkeurig kijkt zou je zweren dat deze bril lijkt op een model dat ik ooit bij ons aan de Belgische kust heb gekocht. Deze Afrikaanse versie is gelukkig wat goedkoper.
 
En dan maar wachten om te vertrekken. Ik heb het systeem hier snel door. In een taxi zijn 7 plaatsen, ze noemen deze auto's dan ook "un sept-place". We moeten daarom nog wachten tot er nog 3 passagiers zich aanmelden voor dezelfde rit.
Het wachten voor vertrek zal ik ook nooit vergeten. De taxi's parkeren zich  achteruit tegen een soort hangar. Koffer open om zoveel mogelijk bagage in de auto te proppen en op het dak vast te binden met een touw, type wasdraad van bij ons.
Nu maak ik me wat zorgen!  De taxi's zijn van een bekend Frans automerk met 3 zitbanken achter elkaar (  sept-place), maar wel van bouwjaar 1985. Ik weet zeker dat geen enkele van deze voertuigen bij ons door de technische keuring zou komen. En hier moet ik een rit van 4 uur met 7 personen mee maken. Sommige voertuigen zien er echt verschrikkelijk uit. Ruiten ontbreken/ delen van het koetswerk ontbreken of zijn haast niet meer  herkenbaar voor wat ze ooit gediend hebben/ anderen hebben deuren die  dicht gelast zijn. Al snel wordt mij duidelijk dat er twee soorten taxi's zijn. Er zijn er voor korte afstand en er zijn er voor langere afstand.
Onze taxi is bedoeld voor lange afstand. We hebben dus geluk. Wij krijgen een model dat er nog ietsje beter uit ziet. Onze taxi heeft zelfs remmen verzekert de chauffeur ons.
 
We wachten verder af tot de taxi VOL is met 7 personen. Rond ons hangen bedelaars.  Niemand reageert op hun smeken. Ik dus ook niet. Van sommigen staat hun armoedig gezicht bij mij voor altijd op mijn netvlies geprint. Ik herinner mij een sukkelaar die bij ons kwam staan, en doelloos voor zich uit bleef staren. Hij zwijmelde, en ik dacht dat hij ieder moment in elkaar zou kunnen zakken. Toen dacht ik aan het verhaal dat mijn chauffeur me eerder vertelde: "in het centrum van Kolda was een vrouw op klaarlichte dag in elkaar gezakt. Ook hier reageerde niemand op, zei Oushman. Als er uiteindelijk toch iemand zich over haar ontfermde, bleek dat deze vrouw al 3 dagen niks gegeten had. Ze hebben haar wat eten gegeven, en wat later is ze heel normaal naar huis gewandeld".
Hoe het is afgelopen met de sukkelaar, en de oude vrouw, en de vele kinderen  die rondom ons stonden te bedelen zal ik nooit te weten komen.
 
Nog wat later dan toch de overige 3 passagiers voor onze taxi. Zij moesten achterin, ze hadden een goedkoper ticket gekocht. Het was een jong koppeltje, en een kerel apart. 

  

Alledrie hadden ze ongeveer de zelfde leeftijd als mijn kinderen. Ze zaten echt niet comfortabel op het achterste bankje van die Franse oldtimer. Ik heb geprobeerd om een praatje te beginnen met deze jongeren. Dit is mij niet gelukt. Ze spraken immers enkel Wolof. Daarom is het bij gebarentaal gebleven. Zo ben ik wel te weten gekomen dat ze dorst hadden. Ik heb mijn fles l'eau-toubab gedeeld met hen. Mijnheer Balde had nog enkele plastieken bekertjes bij. Deze heb ik hem kunnen afluizen. Ik dacht bij mezelf: ik kan niet iedereen hier  helpen, maar toch wel de mensen met wie ik in deze auto gepropt zat.
Onderweg zijn we nog enkele keren gestopt, en kwamen er telkens mensen aan het  autoraampje kloppen om van alles te verkopen. Vers fruit en eetbaars dat ik nog nooit eerder had gezien. Van thuis uit hadden ze me gewaarschuwd om zulke goederen nooit te kopen, laat staan op te eten. Ik draaide me om en vroeg het koppeltje of ze honger hadden. "Tu as faim?"  " non, non!! merci". Dat begrepen ze dan wel. Ik geloofde hen niet!
Zo heb ik toch het koppeltje enkele centjes toe gestopt en gezegd dat zij iets moesten kopen van die verkopers aan het autoraampje. Ik heb hen bevolen dat het ook voor die derde reiziger achter op het bankje moest zijn. “Delen, hè !” Ik had geen honger! Ik had s morgens nog goed gegeten in hotel 'le Firdou'.


 
De rit zelf verdient ook nog wat beschrijving.
350km over een 2vaksbaan door een mooi landschap. De weg liep paralel  met de Cassamence. Dan toch nog wat safari gevoel op deze reis! Het was  bloedheet in de auto. Airco bestond immers nog niet in Franse auto's uit  1985. Ik zat vlak achter de chauffeurszetel. De chauffeur zat heel de  tijd door het raampje te spugen. Ik heb dan maar ondanks de hitte toch  besloten mijn raampje dicht te draaien. Dit is mij niet helemaal gelukt  want het draaierke brak af. Maar toch was het zo beter voor iedereen.
Ook  voor mijn medepassagiers achterin. Met een volledig open raampje zaten  zij in de tocht.
 
De chauffeur wou ik toch aan mijn kant  houden. Mijn leven en lot lag immers in zijn handen. Ik heb het niet  heel zeker kunnen zien, maar toch heb ik gemerkt dat deze man nekpijn  had. Ik vroeg hem de hoeveelste rit dit was dat hij vandaag maakte.  Neen, dit was de eerste, zei hij me. Ik heb toch het zekere voor het  onzekere genomen, en hem een deugddoende nek-massage gegeven. Het deed  hem goed en ik zat hiervoor op de ideale plaats in de sept-place. Zo was  ik ten minste zeker dat hij niet in slaap zou vallen achter zijn stuur.  Ik heb hier geen foto's van, maar ik kan u verzekeren dat het een  grotesk zicht was.
Verder herinner ik mij verschillende gevaarlijke  situaties tijdens deze rit( naar mijn normen toch). Zo zal ik nooit  vergeten dat er plots een kind de baan overstak. Het moet een jongetje  van een jaar of 5 geweest zijn. Die chauffeur heeft niet eens zijn gas gelost, laat staan remmen (remmen? Die werkten toch, hè   ). Enfin, er is niks gebeurd.
Exact 2km verder kruisen we een  ambulance als tegenligger, met loeiende sirene! Neen, dat kan niet! Ik  heb het jongetje duidelijk levend en wel de overkant van de baan zien  bereiken..........!
Weer wat later staan er midden op de baan 2 ezels. Echte! Met van die lange oren! "Vertraag toch, man" dacht ik bij mezelf.
Ik  weet niet tegen welke snelheid we hier rakelings voorbij zijn  geraasd. Hoe kon ik het weten! Die taxi uit de jaren 80 zijn kmteller  werkte immers al jaren niet meer, en was waarschijnlijk al 3 keer rond  gedraaid.
 
We zijn uiteindelijk toch heelhuids aangekomen in  Ziguinchor bij de luchthaven. Netjes op tijd is ons vliegtuig vertrokken  richting Dakar. Ik moet toegeven dat het vliegtuig er keurig onderhouden en modern uit zag. Een dertigtal zitplaatsen schat ik.
 
In  Dakar werden we op gehaald door Stijn en Mohamed Sorgho. Alweer in een  auto van Franse makelij. Het bouwjaar van deze schat ik echter op 2012!  Wat een luxe! Een limousine! Er was echter haast bij. We werden verwacht  op de Belgische ambassade en de feestelijkheden voor 15november waren  daar al gestart.
Vlug eerst nog even langs het hotel! Bagage droppen en snel omkleden!
Ik  had nu een probleem. Ik had alles achter gelaten voor mijn vrienden in  Kolda. Zelfs mijn schoenen had ik geruild met een van mijn leerlingen.  Stijn! Welke schoenmaat heb jij? En heb jij nog een schoon hemd voor  mij?
 
15november2015, een dag vol contrasten! Deze uitspraak werd pas echt compleet bij aankomst op de Belgische Ambassade!
Wat  een prachtig tuinfeest! Mannen in smoking, dames in galakleding.  Hostessen prachtig gemaquilleerd! Deze laatste droegen schotels  met hapjes in de Belgische driekleur. Champagne, een heuse tapkraan met  toog met echt Belgisch bier, friet met mayo in een puntzak!
Ook dit bleek dis Senegal te zijn, of was dit een klein stukje Belgisch grondgebied?

Het vliegtuig van Brussels Airlines richting Zaventem vertrok pas de dag nadien, in de vroege avond. Ik had dus nog een volledige dag door te brengen in Dakar. 


Ik wist van twee van mijn leerlingen dat ze in Dakar woonden en ondertussen ook thuis waren aangekomen.
Vanuit mijn hotel heb ik toch een van hen kunnen contacteren. Hij is me komen oppikken aan het hotel, en heeft mij een heerlijke dag in Dakar bezorgd. Zo heb ik de juwelierswijk in deze stad kunnen bezoeken met mijn kameraad als gids. Op die manier kreeg ik ook hier een kijkje achter de schermen. ‘sMiddags zijn we gaan eten in een deftig restaurant. Daarna heft hij me nog mooie plaatsen in deze hoofdstad laten zien, zoals het ‘Lac Rose’, dit is het strand waarop destijds de beroemde rally Paris-Dakar vertrok.


 
Merk  op dat ik dit verslag heb geschreven met een dosis humor en sarcasme. Ik  hoop dat ik niemand heb geshockeerd . Dit was dan geenszins mijn  bedoeling. Humor had ik nodig om door de miserie heen te kunnen kijken !
Ik  heb veel respect voor mijn vrienden in Senegal die ondanks alles toch  nog vrolijk door het leven weten te gaan, en duidelijk hun plan weten te  trekken in moeilijke omstandigheden!
 





donderdag 12 november 2015

Foto's van de ketting "MADE IN KOLDA"

Zoals beloofd hier nog de foto's van Madame Aisatou, die model stond voor het dragen van de ketting. Deze ketting heb ik gemaakt met mijn collega's hier in Kolda, en wordt via mijn facebook pagina geveild ( https://www.facebook.com/Wim.Meeussen.Atelier/ ). Je kan nog bieden tot morgen: 11u !!