Laatste dagen voor 5 november 2015 en de eerste dag in
Afrika
Laatste
dagen voor 5 november 2015 en de eerste dag in Afrika
Ik heb weinig tijd gehad om mijn reis naar Senegal grondig voor te bereiden.
Eind september is de eerste mail binnen
gekomen. Ik zou nog in 2015 naar Senegal
moeten gaan. Ze stonden daar naar ‘t schijnt te trappelen van ongeduld, om te kunnen leren van tips uit
Europa!
En zo is het dus ook gegaan. We schrijven vandaag 7 december 2015, en ik ben al
een paar weken terug thuis!!
Als voorbereiding heb ik een ring
gemaakt met een Senegalese vlag op gemonteerd in kleurig epoxy. Een schot in de roos bij mijn
leerlingen bleek later.
Er was mij verteld
dat ze nood hadden aan kleur in hun
juwelen aldaar. Op een armband uit leer had ik een zilver plaat genaaid met een tekst in slagletters
geschreven. Dit juweel zag er eigenlijk
niet verkeerd uit. Ik heb ook een collectie gereedschap bij elkaar verzameld. Veel spullen gekregen van
collega's, en leveranciers bij wie ik al
jaren klant was hebben mij ook goed geholpen.
De maximaal toegelaten bagage van 46kg
bestond dus voor meer dan 90% uit
gereedschap. Verder had ik zeer weinig persoonlijke spullen bij.
In oktober is er een briefing geweest in
de kantoren van Vzw Exchange , en nadien
nog druk mail verkeer. Eind oktober vertelde men mij dat er op 5 november 2015 een ervaren Afrika reiziger zou
vertrekken naar Kolda. "Of ik het zag zitten om zo snel al mee te
gaan?" Ik had dus de keuze : ofwel
meer voorbereiding te eisen , maar dan wel alleen mijn eerste Afrika-reis te doen / ofwel holderdebolder
mee op het vliegtuig van 5 november te
stappen, met iemand die al meerdere keren in Afrika was geweest.
Ik heb dus mijn reisgezel de eerste keer ontmoet op 5november ,in de vertrekhal
van Zaventem, Brussels Airlines.
Het klikte goed met mijn reisgenoot. We hebben op het vliegtuig uitgebreid
kennis kunnen maken.
De luchthaven van Dakar had voor mij iets
aparts. Noteer dat het mijn eerste keer
Afrika was, en dat ik eigenlijk nog nooit een
niet-toeristische reis had gemaakt. Zonnige strandvakanties, citytrips naar populaire steden in het zuiden en
skivakanties kende ik wel, maar Dakar
AirPort had hier niets van.
We werden opgehaald door Mohamed, onze
contactpersoon van Vzw Exchange, ter plaatse in Senegal. Deze man heeft ons toch kunnen vinden in een vrij
chaotische toestand aan de aankomsthal
van de luchthaven. Honderden sjacheraars probeerden ons allerlei te verkopen. Telefoonkaarten, US Dollars,
vervoer, souvenirs, enz....
Per taxi naar het hotel. Het verkeer in Dakar was een eerste detail in mijn
Afrikaanse doop. Yasmina, de
zaakvoerster van het hotel was Belgische sprak vloeiend Vlaams. Vroeg naar bed.
Het was een vermoeiende dag geweest.
Daags nadien vroeg op gehaald door die zelfde Mohamed, een fijne kerel
trouwens!
In de voormiddag hadden we nog een binnenlandse vlucht van Dakar naar Kolda. Op
de luchthaven van Kolda kreeg ik pas echt het authentiek Afrika-gevoel.
De
landingsbaan was niks meer dan een eenvoudig makadammeke, midden in een veld.
Op het einde van deze baan stond een eenvoudig betonnen gebouwke. Daarnaast een
brandweerwagen. Een prachtig museumstuk
in mijn ogen! Ten eerste: we zijn veilig
geland. Ten tweede: ik heb verondersteld
dat die brandweerwagen goed onderhouden was, en indien nodig nog wel zou willen
starten!
Hoe dan ook, we werden hartelijk onthaald door een hele delegatie! Ik ben het
al vergeten wie er allemaal was, maar ik herinner me nog de burgemeester, de
schepen van toerisme, de president van de Chambre de Metiers, en nog vele
andere belangrijke personen uit de stad Kolda. Met een karavaan van wel 5 auto's
reden we naar onze overnachtigsplaats.
Mijn reisgezel en ik in de eerste wagen
, een duur Duits automerk. Ik schat het bouwjaar van deze op begin jaren80. In
de voorruit verschillende barsten over de gehele breedte van het raam. De rit
van 15 minuten ging dwars door het centrum van de stad. Als ik dacht dat ik al
wat gezien had van Afrika, wist ik nu wel beter, Wooooooow, what THE f**k
!.... Het centrum van Kolda durf ik echt
wel vuil te noemen. Chaos! Regelmatig zag ik een vuilnisbelt te midden van een stad! Wrakken van auto's
achter gelaten midden op de straat.
Een beenhouwer die een stuk vlees in
stukken hakt met een verroeste machete
in volle zon, zonder enige vorm van koeling of hygiene, allerlei markten door
elkaar! Klein vee en vieze zwarte zwijnen die tussen het vuil op zoek zijn naar
iets eetbaars. Dit had ik nog nooit gezien.
Maar toch veilig aangekomen op het CEDAF (Le Centre Departementale d'Assistance et de Formation
pour la Femme ) . Onze verblijfplaats voor de komende dagen en nachten. Op het
eerste verdiep van dit educatief centrum bevonden zich enkele sobere kamers
waar mijn reisgezel en ik onze intrek
konden nemen!
Enkele vrouwen verzorgden een avondmaal en ook s'morgens kregen
we een ontbijt.
Zaterdag 7november2015
Deze morgen heb ik met mr le president
een rondrit in de stad gereden. We hebben verschillende plaatselijke
juwelen-ateliers bezocht. Deze werkplaatsen zijn primitief te noemen en weinig
praktisch van inrichting. Ook de verlichting laat veel te wensen over.
Donkere koten met een zandvloer en roestig gereedschap geschikt op een
onhandige kast. Vooraan een etalage meubel, oud en versleten, maar eigenlijk
niet verkeerd.
In enkele van deze werkplaatsen zag ik toch een elektrische pletwals. Dit is
een toestel dat wordt gebruikt om zilver en gouden plaatjes te pletten tot een gewenste dikte. Een vreemde combinatie van
een vrij modern toestel in een stoffige omgeving. Thuis in mijn eigen atelier
heb ik een manuele versie van die toestel. Ik vind dit handiger en veiliger.
Na de middag werd ik voorgesteld aan mijn leerlingen in het lokaal dat
dienst zou doen als atelier. Een groep van een 20tal mannen tussen de 25
en 35 jaar oud. Ik, dus, als enige blanke tussen een groep stoere kerels .
Voila mr Ouim Meesse!...... Speech
speech!! Nu was het erop of eronder! Ik
wist dat ze de blanken hier al wel eens bespotten met het woord Toubab. Daarom
heb ik mezelf voorgesteld als "Toubab Ouim!" Ze konden er mee lachen. Ik was hen dus voor
geweest. Ook mijn ring aan m'n vinger met de Senegalese vlag trok menig een z'n
aandacht. Na mijn speech werd het gereedschap dat ik had meegebracht, getoond. Alles werd beschreven
als ultra-modern. Op het einde van deze
vertoning had ik een goed gevoel. Ik had hen op mijne kant!
Daags nadien was het zondag en zou er niet gewerkt worden. Dat is zo bij de Cretiens, dachten ze! Zo zou
het al maandag zijn alvorens de echte cursus zou beginnen.
Zondag
8november2015.
Een zondagnamiddag zoals ik er nog nooit 1 had beleefd!
Nochtans werd het die namiddag een gewoon familiebezoek. Oumar, een van die kerels
had ons bij hem thuis uitgenodigd, om de namiddag door te brengen. Hij woonde in een dorp aan de rand
van de stad Kolda. Dit dorp had geen elektriciteit of andere nutsvoorzieningen
, en de bewoners leefden er nog in lemen hutten.
Toch was dit dorp een verademing en stond in schril contrast met het gore
stadscentrum van Kolda.
De familie van Oumar had ons duidelijk verwacht, want alles was kraak proper, de vrouwen hadden hun mooiste kleren
aan, en hun haar was een heus kunstwerk
van vlechtjes en kralen. We werden als
koningen ontvangen!
We dronken bissap,
een typisch drankje van die streek, een beetje te vergelijken met vlierbessen
siroop van bij ons. Heerlijk! De vader van Oumar schatte ik een flink eind in
de zestig. Hij dirigeerde het hele gedoe vanuit een plastieken tuinstoel onder
een soort van lindeboom, midden op hun eigendom. Maar eigenlijk was het de
moeder van Oumar die de touwtjes stevig
in handen had. Zulke situaties herken je toch ook wel bij ons in Europa!
Maakt niks uit! De vader des huizes nodigde
ons uit om te blijven eten die avond. We hebben allen volmondig ja gezegd op deze uitnodiging.
Wat er toen volgde werd een schouwspel dat ik pas later begreep. Ik verklaar.
In de tuin van de familie liepen er wel een tiental kippen rond. Plots begonnen
de jongste kinderen als een gek achter de kippen te lopen. Ze probeerden hen te
vangen. De kippen waren echter 'en plain forme' en lieten zich niet zomaar
pakken.
Moeder de vrouw is toen tussen beide gekomen en de kippen wat gekalmeerd door
ze wat maïs te voederen. Voor 1 kip is het die dag toch slecht af gelopen want
deze stond op het menu voor het avond eten. Wat er met die kip gebeurd is heb
ik niet helemaal kunnen volgen, maar ik
kan mij er wel iets bij voorstellen. Zodra dit beest gevangen was heeft Oumar zijn hele dorp en
omgeving aan ons getoond. Een wandelingske door de buurt, terwijl de vrouwen
het eten klaar maakten.
Oumar heeft ons veel duidelijk gemaakt over het leven in een Afrikaans dorp.
Hij toonde ons de oudste van het dorp, de moskee, de buren, de rijstvelden rondom , een palmwijn brouwerij, ook de
waterput in het midden van het dorp, en
allerlei gewassen die werden gekweekt voor eigen behoefte.
s'Avonds hebben we dan mee gegeten van een heerlijk maal van rijst en verse
kip!
Ik heb de vader een geschenk gegeven om te bedanken voor deze geweldige namiddag.
Ik had thuis nog een eenvoudige zilver armband gemaakt, eigenlijk bedoeld om
ginder materiaal voor handen te hebben.
Dit juweel werd enthousiast aanvaard en ik heb later gehoord dat moeder de
vrouw mijn armband zou dragen!
Maar het hoorde nu eenmaal zo dat ik het geschenk aan de vader des huize zou geven.
Een uitdaging naar een dure reisorganisatie die mij zo een authentiek familie
verhaal kan tonen! En dan nog voor de prijs van 1 zilver armband, die ik zelf
gemaakt had.
s'Avonds zijn we met de bus terug naar
het CEDAF gegaan. Dit vond ik een minder prettige ervaring. De bus was alweer
zo een levens gevaarlijke OldTimer. Een
twaalftal zitplaatsen, maar er zaten zeker 20 personen aan boord van dit
vehikel. Achterop hingen er nog eens een vijftal reizigers waaronder de
kaartjes verkoper. Bij hem moesten we dus betalen om mee te mogen rijden. Deze man
probeerde ons nog geld af te zetten omdat we een foto van de bus hadden
genomen.
Al goed dat Oumar was mee gereden. Hij kon een goed woordje doen voor
ons in het plaatselijk dialect.
Zo eindigde het eerste weekend. s'Anderen daags, maandag zou de echte cursus
beginnen.
Maandag
9 November 2015 en de volgende cursusdagen
Eindelijk de eerste echte cursusdag.
Ik heb mijn grote groep verdeeld in 5 kleinere werkgroepen. Elk van deze heb ik
een verschillende opdracht gegeven.
Zo liet ik een groepje een "stokjes-ketting" maken. Dit is een
halssnoer dat ik zelf veel heb gemaakt in mijn eigen winkel, in de jaren
90. Tijdens de rondleiding bij de
verschillende juwelen ateliers had ik gezien dat er weinig kettingen te koop
werden aangeboden. De enkele modellen die ik aantrof waren dikwijls uit goud,
maar zo dun en fragiel om toch maar een haalbare lage prijs te kunnen aanhouden.
Veelal Italiaanse import.
De 'stokjes-ketting', mijn idee, konden ze daar zelf maken, was sterker en
paste in hun vormgeving!
Deze opdracht werd dan ook enthousiast uitgevoerd en bleek achteraf een succes
te worden! Dit bracht mij op het idee om een ketting als deze, in Kolda
gemaakt, per opbod in België te verkopen. Alles via Facebook/ whatsapp/ en
smartphones!
De opbrengst beloofde ik te gebruiken om de verzendkosten van Europees
gereedschap te dekken. Daarvoor had ik een mooie foto van mijn stokjesketting
nodig. De eerste foto was echter niet mooi en kon zelfs met Photoshop niet
verbeterd worden.
Neen, mijn ketting moest gepresenteerd worden op een mooie Afrikaanse jonge
dame! Nu bleek dat de vrouw van een van
mijn leerlingen een mannequin / fotomodel was. We hebben haar heel lief
gevraagd of ze wou mee werken aan ons project. Ze stemde gelukkig in.
Deze schoonheid werd uitgenodigd in hotel Le Firdou, en met enkele smartphones
hebben we een heuse fotoshoot gedaan. Even de mooiste foto selecteren/ plaatsen
op FaceBook en al snel kwam er een leuk bod binnen voor de
"stokjesketting, made in Kolda". Het eerste resultaat en verkoop was
dus een feit!
Een andere groep heb ik een sleutelhanger laten maken. Mijn schoonmoeder verzamelt
sleutelhangers, en vraagt ons steeds eentje mee te brengen als Linda en ik ergens op vakantie gaan. Hier in
Kolda had ik natuurlijk geen klassieke souvenirwinkeltjes voor handen. Maar ik had
wel een klas juweliers ter mijn beschikking. Als ontwerp bedacht ik een ronde
schijf van 3cm met een tekst rondom. Bij het gereedschap dat ik had mee gebracht
had ik een set slagletters gevoegd. Hiermee konden ze schrijven: 'voor
Gilberte' en daaronder de namen van zij die hadden mee gewerkt aan dit juweel.
Alweer een succes voor de leerlingen, en mijn schoonmoeder kreeg onlangs een
wel heel origineel souvenir!
Een ander ontwerp bestond uit een leder armband met een zilver plaat op genaaid. Hierop alweer een tekst in slagletters
geslagen. Het concept om verschillende materialen te gebruiken in een juweel
(leer en zilver) vond iedereen een geniaal idee.
In heel Senegal wordt immers een massa leder verwerkt, Marrocainerie noemen ze
het ginder. Een samenwerking tussen deze twee branches moet toch mogelijk zijn,
dacht ik.
Een holle armband maken was voor mijn collega's ook een probleem. Jullie begrijpen dat wanneer je een
holle buis plooit, er gemakkelijk een kreuk in komt. Ik heb op school geleerd
dat je dit probleem best oplost door de buis te vullen met zand. Ook deze
werkwijze hebben ze goed begrepen.
De daarop volgende dagen heb ik de opdrachten gewisseld tussen de verschillende
groepen.
Daar tussendoor kwamen ze zelf af met technieken en oplossingen die voor mij nieuw
en innovatief bleken. Voor een van mijn leveranciers, die mij goed had geholpen
met verzamelen van gereedschap, werd een cadeau gemaakt. Het werd terug een
armband uit leer met een zilver plaat op genaaid. Op deze plaat werd echter filigraan
en granulatie techniek gebruikt ter verfraaiing. Dit zijn technieken die mij
enkel bekend zijn uit mijn cursus kunstgeschiedenis van in mijn studenten tijd.
Enkel op museumstukken van de Etrusken en Romeinen heb ik deze techniek levensecht
kunnen bekijken.
Tot mijn verbazing wisten mijn leerlingen hier nochtans vlot mee om te gaan.
Zondag
15 november 2015
In België een officiële feestdag. Feest
van de dynastie. Voor mij in Senegal, een dag vol contrasten. Weeral eentje om nooit te vergeten!
s'Morgens vroeg op want deze dag
vertrokken we uit Kolda, richting Ziguinchor waar we een binnenlandse vlucht
namen tot terug in Dakar.
In het dorp nemen we hartelijk afscheid van mijn vrienden. Oushman, mijn
chauffeur brengt ons nog naar het busstation. Van hieruit is het nog 4uur
rijden per taxi tot aan de luchthaven. Mijnheer Balde rijdt mee tot aan de
luchthaven.
Het busstation is ergens te vergelijken met de Rooseveltplaats in Antwerpen.
Van hieruit vertrekt openbaar
vervoer naar verschillende richtingen in het land. Op dit plein heerst op het
eerste gezicht een totale chaos. Dit uiteraard in contrast met de
Rooseveltplaats bij ons. Toch weet
Oushman een man te vinden bij wie we kaartjes kunnen kopen voor een taxi. Ik
vertel Oushman dat ik nog 2 dingen nodig heb een fles drinkwater( l'eau-Toubab)
en een zonnebril. Drinkwater vinden we snel. Een fles van 2 liter zelfs
gekoeld. Ook voor de zonnebril vinden we een man die keuze in overvloed heeft.
Deze laatste heeft wel honderden modellen op een triplex-plaat vast geprikt! Ik
kies voor een Ray-Bin. Als je niet te
nauwkeurig kijkt zou je zweren dat deze bril lijkt op een model dat ik ooit bij
ons aan de Belgische kust heb gekocht. Deze Afrikaanse versie is gelukkig wat
goedkoper.
En dan maar wachten om te vertrekken. Ik heb het systeem hier snel door. In een
taxi zijn 7 plaatsen, ze noemen deze auto's dan ook "un sept-place".
We moeten daarom nog wachten tot er nog 3 passagiers zich aanmelden voor
dezelfde rit.
Het wachten voor vertrek zal ik ook nooit vergeten. De taxi's parkeren
zich achteruit tegen een soort hangar.
Koffer open om zoveel mogelijk bagage in de auto te proppen en op het dak vast
te binden met een touw, type wasdraad van bij ons.
Nu maak ik me wat zorgen! De taxi's zijn
van een bekend Frans automerk met 3 zitbanken achter elkaar ( sept-place), maar wel van bouwjaar 1985. Ik
weet zeker dat geen enkele van deze voertuigen bij ons door de technische
keuring zou komen. En hier moet ik een rit van 4 uur met 7 personen mee maken.
Sommige voertuigen zien er echt verschrikkelijk uit. Ruiten ontbreken/ delen
van het koetswerk ontbreken of zijn haast niet meer herkenbaar voor wat ze ooit gediend hebben/
anderen hebben deuren die dicht gelast
zijn. Al snel wordt mij duidelijk dat er twee soorten taxi's zijn. Er zijn er
voor korte afstand en er zijn er voor langere afstand.
Onze taxi is bedoeld voor lange afstand. We hebben dus geluk. Wij krijgen een
model dat er nog ietsje beter uit ziet. Onze taxi heeft zelfs remmen verzekert de
chauffeur ons.
We wachten verder af tot de taxi VOL is met 7 personen. Rond ons hangen
bedelaars. Niemand reageert op hun
smeken. Ik dus ook niet. Van sommigen staat hun armoedig gezicht bij mij voor
altijd op mijn netvlies geprint. Ik herinner mij een sukkelaar die bij ons kwam
staan, en doelloos voor zich uit bleef staren. Hij zwijmelde, en ik dacht dat
hij ieder moment in elkaar zou kunnen zakken. Toen dacht ik aan het verhaal dat
mijn chauffeur me eerder vertelde: "in het centrum van Kolda was een vrouw
op klaarlichte dag in elkaar gezakt. Ook hier reageerde niemand op, zei Oushman.
Als er uiteindelijk toch iemand zich over haar ontfermde, bleek dat deze vrouw
al 3 dagen niks gegeten had. Ze hebben haar wat eten gegeven, en wat later is
ze heel normaal naar huis gewandeld".
Hoe het is afgelopen met de sukkelaar, en de oude vrouw, en de vele
kinderen die rondom ons stonden te
bedelen zal ik nooit te weten komen.
Nog wat later dan toch de overige 3 passagiers voor onze taxi. Zij moesten achterin,
ze hadden een goedkoper ticket gekocht. Het was een jong koppeltje, en een
kerel apart.
Alledrie hadden ze ongeveer de zelfde leeftijd als mijn kinderen.
Ze zaten echt niet comfortabel op het achterste bankje van die Franse oldtimer.
Ik heb geprobeerd om een praatje te beginnen met deze jongeren. Dit is mij niet
gelukt. Ze spraken immers enkel Wolof. Daarom is het bij gebarentaal gebleven.
Zo ben ik wel te weten gekomen dat ze dorst hadden. Ik heb mijn fles
l'eau-toubab gedeeld met hen. Mijnheer Balde had nog enkele plastieken
bekertjes bij. Deze heb ik hem kunnen afluizen. Ik dacht bij mezelf: ik kan
niet iedereen hier helpen, maar toch wel
de mensen met wie ik in deze auto gepropt zat.
Onderweg zijn we nog enkele keren gestopt, en kwamen er telkens mensen aan
het autoraampje kloppen om van alles te
verkopen. Vers fruit en eetbaars dat ik nog nooit eerder had gezien. Van thuis
uit hadden ze me gewaarschuwd om zulke goederen nooit te kopen, laat staan op
te eten. Ik draaide me om en vroeg het koppeltje of ze honger hadden. "Tu
as faim?" " non, non!! merci".
Dat begrepen ze dan wel. Ik geloofde hen niet!
Zo heb ik toch het koppeltje enkele centjes toe gestopt en gezegd dat zij iets
moesten kopen van die verkopers aan het autoraampje. Ik heb hen bevolen dat het
ook voor die derde reiziger achter op het bankje moest zijn. “Delen, hè !” Ik
had geen honger! Ik had s morgens nog goed gegeten in hotel 'le Firdou'.
De rit zelf verdient ook nog wat beschrijving.
350km over een 2vaksbaan door een mooi
landschap. De weg liep paralel met de
Cassamence. Dan toch nog wat safari gevoel op deze reis! Het was bloedheet in de auto. Airco bestond immers
nog niet in Franse auto's uit 1985. Ik
zat vlak achter de chauffeurszetel. De chauffeur zat heel de tijd door het raampje te spugen. Ik heb dan
maar ondanks de hitte toch besloten mijn
raampje dicht te draaien. Dit is mij niet helemaal gelukt want het draaierke brak af. Maar toch was het
zo beter voor iedereen.
Ook voor mijn medepassagiers achterin.
Met een volledig open raampje zaten zij
in de tocht.
De chauffeur wou ik toch aan mijn kant
houden. Mijn leven en lot lag immers in zijn handen. Ik heb het
niet heel zeker kunnen zien, maar toch
heb ik gemerkt dat deze man nekpijn had.
Ik vroeg hem de hoeveelste rit dit was dat hij vandaag maakte. Neen, dit was de eerste, zei hij me. Ik heb
toch het zekere voor het onzekere
genomen, en hem een deugddoende nek-massage gegeven. Het deed hem goed en ik zat hiervoor op de ideale
plaats in de sept-place. Zo was ik ten
minste zeker dat hij niet in slaap zou vallen achter zijn stuur. Ik heb hier geen foto's van, maar ik kan u
verzekeren dat het een grotesk zicht
was.
Verder herinner ik mij verschillende gevaarlijke situaties tijdens deze rit( naar mijn normen
toch). Zo zal ik nooit vergeten dat er
plots een kind de baan overstak. Het moet een jongetje van een jaar of 5 geweest zijn. Die chauffeur
heeft niet eens zijn gas gelost, laat staan remmen (remmen? Die werkten toch, hè ). Enfin, er is niks gebeurd.
Exact 2km verder kruisen we een
ambulance als tegenligger, met loeiende sirene! Neen, dat kan niet!
Ik heb het jongetje duidelijk levend en
wel de overkant van de baan zien
bereiken..........!
Weer wat later staan er midden op de baan 2 ezels. Echte! Met van die lange
oren! "Vertraag toch, man" dacht ik bij mezelf.
Ik weet niet tegen welke snelheid we
hier rakelings voorbij zijn geraasd. Hoe
kon ik het weten! Die taxi uit de jaren 80 zijn kmteller werkte immers al jaren niet meer, en was
waarschijnlijk al 3 keer rond gedraaid.
We zijn uiteindelijk toch heelhuids aangekomen in Ziguinchor bij de luchthaven. Netjes op tijd
is ons vliegtuig vertrokken richting
Dakar. Ik moet toegeven dat het vliegtuig er keurig onderhouden en modern uit
zag. Een dertigtal zitplaatsen schat ik.
In Dakar werden we op gehaald door Stijn
en Mohamed Sorgho. Alweer in een auto
van Franse makelij. Het bouwjaar van deze schat ik echter op 2012! Wat een luxe! Een limousine! Er was echter
haast bij. We werden verwacht op de
Belgische ambassade en de feestelijkheden voor 15november waren daar al gestart.
Vlug eerst nog even langs het hotel! Bagage droppen en snel omkleden!
Ik had nu een probleem. Ik had alles
achter gelaten voor mijn vrienden in
Kolda. Zelfs mijn schoenen had ik geruild met een van mijn
leerlingen. Stijn! Welke schoenmaat heb
jij? En heb jij nog een schoon hemd voor
mij?
15november2015, een dag vol contrasten! Deze uitspraak werd pas echt compleet
bij aankomst op de Belgische Ambassade!
Wat een prachtig tuinfeest! Mannen in
smoking, dames in galakleding. Hostessen
prachtig gemaquilleerd! Deze laatste droegen schotels met hapjes in de Belgische driekleur. Champagne,
een heuse tapkraan met toog met echt
Belgisch bier, friet met mayo in een puntzak!
Ook dit bleek dis Senegal te zijn, of was dit een klein stukje Belgisch
grondgebied?
Het vliegtuig van Brussels Airlines richting
Zaventem vertrok pas de dag nadien, in de vroege avond. Ik had dus nog een
volledige dag door te brengen in Dakar.
Ik wist van twee van mijn leerlingen
dat ze in Dakar woonden en ondertussen ook thuis waren aangekomen.
Vanuit mijn hotel heb ik toch een van hen
kunnen contacteren. Hij is me komen oppikken aan het hotel, en heeft mij een
heerlijke dag in Dakar bezorgd. Zo heb ik de juwelierswijk in deze stad kunnen
bezoeken met mijn kameraad als gids. Op die manier kreeg ik ook hier een kijkje
achter de schermen. ‘sMiddags zijn we gaan eten in een deftig restaurant.
Daarna heft hij me nog mooie plaatsen in deze hoofdstad laten zien, zoals het
‘Lac Rose’, dit is het strand waarop destijds de beroemde rally Paris-Dakar
vertrok.
Merk op dat ik dit verslag heb
geschreven met een dosis humor en sarcasme. Ik
hoop dat ik niemand heb geshockeerd . Dit was dan geenszins mijn bedoeling. Humor had ik nodig om door de
miserie heen te kunnen kijken !
Ik heb veel respect voor mijn vrienden
in Senegal die ondanks alles toch nog
vrolijk door het leven weten te gaan, en duidelijk hun plan weten te trekken in moeilijke omstandigheden!